پی جی ام فایل

فصل 16 درمانهای یکپارچه نگر

برای برخی دانشجویان هر امتحانی اضطراب آور است.آنها صرف نظر از اینکه بخوانند نمی توانند قانع شوند.آنها نمی توانند آرامش داشته باشند.این دانشجویان اعتقاد دارند که این اضطراب زیاد آنهادر عملکرد شان اخلال ایجاد می کند و معمولا همین طور اضطراب آزمون آنها می تواند در درک سوال و درستی جواب های امتحان اخلال ایجاد کند. صرف نظر از اینکه باهوش باشند.

برای کمک به این گونه دانشجویان دو درمان را جهت درمان اضطراب آزمون مقایسه کردیم:

در مان اول حساسیت زدایی منظم سنتی بود که در آن آرامیدگی عضلانی عمیق با تصورات موقعیت امتحان که به طور فزاینده اس استرس زا می شدند همایند شد.

درمان دوم درمان تازه و یکپارچه ای به نام حساسیت زدایی پویشی این درمان اصول شرطی سازی تقابلی رفتار درمانی با تصورات ناشی از تعبیر روان پویشی اضطراب آزمون، ترکیب می کند.

بر طبق دیدگاه روانکاوی هر دو نوع حساسیت زدایی در کاهش دادن اضطراب آزمون توان فرسا موثر بودند.

حساسیت زدایی پویشی خیلی بیشتر از حساسیت زدایی منظم به دامنه گسترده ای از موقعیت های ارزیابی تعمیم یافته است، خوشحال شدیم که نه تنها دانشجویان در این درمان یکپارچه نگر بهتر توانستند از عهده امتحان های سخت برآیند، بلکه در موقعیت های دیگری نیز احساس می کردند مورد ارزیابی قرار دارند، مثل آشنا شدن با افراد جدید، سخنرانی ،قرار ملاقات، و آغاز کردن شغلی تازه آرامش بیشتری داشتند.

رقابت در بین گرایش های نظری، تاریخچه ای طولانی و نامتمایز در روان درمانی دارد که به دوران فروید بر میگردد.

وقتی روان درمانی بالغ شد جنگ سرد ایدئولوژیکی فروکش کرد و یکپارچه نگری پدیدار شد.

یکپارچه نگری به عنوان یک دیدگاه قدمت زیادی دراد و احتمالا از زمانی که فلسفه و روان درمانی پدیدار شدند وجود داشته است. در فلسفه ، زندگی نامه نویس قرن سوم دیوژن لرتیوس به مکتبی التقاطی اشاره کرد که در قرن دوم در اسکندریه شکوفا شد در روان درمانی فروید آگاهانه برای انتخاب و ادغام روش های گوناگون تلاش کرد. در واقع فروید در اوایل سال 1919 روان درمانی تحلیل گرا را به عنوان گزینه ای برای روان کاوی کلاسیک معرفی کرد.

فردیناند نابلوخ از سال1950 تا 1968 در چاکسلو واکی رویکرد یک پارچه ای را به وجود آورد که نظریه های گوناگونی را ترکیب کرد و علاوه بر آن شیوه های در مانی فردی و گروهی و خانوادگی را دربر داشت.

ازدیاد درمانها:

این را می توان «نظریه فرسودگی» یکپارچگی نیز نامید: صلح بین مکتب های در حال جنگ آخرین چاره است.

بی کفایتی هر گونه نظریه واحدی برای تمام بیماران و مشکلات هیچ درمان یا درمانگری از شکست در امان نیست. متخصصان بالینی در همین مواقع است که اغلب از خود می پرسند شاید روش های بالینی گرایشهای غیر از گرایش خودشان ممکن است موثرتر باشند.

واقعیت های بالینی، دیدگاهی انعطاف پذیرتر یکپارچگی را می طلبند.

وابستگی های اجتماعی- اقتصادی بیرونی

روان درمانی تحت فشار های فزاینده منابعی چون سیاست گذاران، مصرف کنندگان آگاه و شرکت های بیمه قرار داشته است که نمی توان به راحتی آنها را نادیده گرفت.

برای داشتن درمان های مختلف باید گفت که به جای «متفرق شدن »«متحد شوید».

برتری درمان های کوتاه مدت و متمرکز بر مشکل:تمرکز بر مشکل و کوتاهی درمان های مختلف را به هم نزدیک تر کرده و انواع درمانها را به وجود آورده است که با یکدیگر سازگارترند. یکپارچگی به ویژه به شکل التقاط گرایی به حکم کوتاه مدت و عملی هر درمانی که برای این بیمار با این مشکل تاثیر بیشتری دارد و سریع تر است. پاسخ می دهد. فرصت هایی برای درمانگران که انواع درمانها را مشاهده و آزمایش کنند. تاسیس کلنیک های تخصصی برای درمان اختلالات خاص به عنوان مثال اختلالات شخصیت کلینیک های تخصصی

اختلالات وسواس فکری عملی و اختلالات خوردن موجب مواجه شدن با درمان های دیگر شده و برخی را تحریک کرده تا در مانهای دیگر را جدی تر در نظر بگیرند.

آگاهی از این امر که اشتراک درمانی قویا به نتیجه در مان کمک می کند موفقیت در مان با عناصر مشترک روان درمانی، مانند همکاری بیمار، اتحاد درمانی، و ویژگی های تسهیل کننده در مانگر بهتر می تواند پیش بینی شود.

تشکیل انجمن های حرفه ای برای یکپارچگی

انجمن های مختلف به ویژه انجمن بررسی یکپارچگی روان درمانی، از طریق کنفرانس ها، شبکه ارتباطی، ونشریات، علاقه مندان به یکپارچگی را گرد هم آورده اند.

رابرتسون در سال1979 از دیدگاه شخصی –تاریخی ، شش عامل را مشخص می کند که به موضع گیری التقاطی یا یکپارچه نگری کمک می کنند.

عامل اول ،فقدان فشار در آموزش برای پذیرفتن مکتبی خاص و فقدان شخصیت پرهیبت برای تقلید کردن است.

عامل دوم، طبق پژوهش تایید شده نورکراس در سال 2005 طول تجربه بالینی : وقتی درمانگران به مرور زمان با مراجعان با مشکلات پیچیده مواجه می شوند به احتمال زیاد نظریه واحدی به عنوان نظریه بسیار ساده را رد می کنند.

و اما در عامل سوم فرد با انجام دادن روان درمانی تاچه انداره ای می تواند زندگی خود را بگذراند یا فلسفه زندگی به وجود آورد در این باره رابرتسون اظهار می کند که التقاط گرایی به احتمال بشتر از اولویت پیروی می کند.

سه عامل باقی مانده متغیر های شخصیت هستند: عامل چهارم میل وسواسی فکری- عملی نظم بخشیدن به تمام مداخله های دنیای درمانی ؛ عامل پنجم خلق خوی مستقل و تکرو برای فراتر رفتن از برخی اردوگاها های نظری؛ و عامل ششم نگرش شکاک نسبت به موضع موجود.

عوامل مشترک

رایج ترین راه ها، عوامل مشترک، التقاط گرایی فنی و یکپارچگی نظری هستند.

هدف به وجود آوردن درمانهای کوتاه و موثر براساس این ویژگی های مشترک است. مدافعان این عوامل مشترک اعتقاد دارند که ویژگی های مشترک برای توجیه کردن نتیجه درمان از عوامل منحصربه فردی که درمانها را متمایز می کنند مهم تر هستند.

به این معنی که رابطه درمانی مثبت،مراجع سخت کوش، و درمانگر همدل احتمالا موفقیت درمان را بیشتر از روش درمانی خاص،خواه روان پویشی باشد یا تجربی، شناختی – رفتاری و یا سیستم ها توجیه می کنند.

یک راه برای تعیین عوامل مشترک وجود دارد که تمرکز بر سطح جداسازی به عبارتی یک جایی بین نظریه و فن است که این سطح بینابین جداسازی که در مدل میان نظری به فرایند تغییر معروف است.

بروس ومپولد حامی بانفوذ رویکرد عوامل مشترک بوده است ومپولد با اتکا بر تحقیقات فراتحلیلی گسترده خود متعقد است پژوهشی که قصد دارد نشان دهد روان درمانی های خاص نتایج بهتری به بار می آورند حداقل از سه نظر گمراه کننده است.

اول اینکه تحقیقات مقایسه ای روان درمانی غالبا تاثیرات درمان را بیش از حد برآورد می کنند.

زیرا تفاوت بین درمان ها تا اندازه ای به علت تفاوت به بین درمانگران است. زیرا برخی درمانگران کاربلدترهستند پس باید در تفاوت واقعی درمانها تفاوت بین درمانگران هم در نظر گرفته شود.

زیرا با نادیده گرفتن درمانگر موجب برآورد بیش از حد تاثرات درمان می شود.

دوم اینکه برتری ظاهری برخی درمانها اغلب به علت مقایسه ها بین درمانی که قصد دراد شفابخش باشد و درمان دیگری که به سختی اصلا درمان است.

و سوم اینکه همان گونه که در فصل های قبلی بحث کردیم ومپولد خاطر نشان می سازد که وفاداری نظری پژوهشگر قطعا تاثیر زیادی بر نتایج درمان می گذارد.

مدل عوامل مشترک روان درمانی مدلی است که در درمانگر ، رابطه درمان، و هماهنگی درمان با ارزش ها و فرهنگ مراجع ریشه دارد.

مراجعان باید بهترین درمانمگر و درمانی را انتخاب کنند که با دیگاه آنها مطابقت بهتری دارد.

روان درمانگران باید طوری آموزش ببینند که جنبه های مشترک روان درمانی را درک کنند و در آنها مهارت داشته باشند.

و از جمله این مهارت ها گوش دادن توأم به همدلی، برقراری اتحاد درمانی، بینش یابی نسبت به تعارض ها ی خود فرد، آگاه بودن از پویش های میان فردی و درون درمانی و یادگیری اندیشیدن به کار خویش است.

همچنین روان درمانگران از رویکرد هایی که انها را متقاعد کننده می دانند آگاه باشند تا بتوانند به مراجعان درباره اختلالاتشان توضیحاتی بدهند که برای آنها قابل قبول باشد.

بری دانکندی ، اسکات میلر و مارک هابل از طرفداران سرسخت رویکرد عوامل مشترک روان درمانی هستند.آنها در کتاب قلب و روح تغییر توضیح می دهند که چگونه ویژگی های مشترک به صورت قدرتمندی در هرگونه تغییر رفتار از جمله درمان فردی،طب،دارو درمانی،خانواده درمانی و آموزش عمل می کنند.

انها همچنین اعتقاد دارند که مطالعه بی طرف پژوهش های مربوط به نتیجه درمان چهار عامل درمانی عمده را تایید می کند:

• عوامل مراجع(مهار کردن تغییری که به طور طبیعی در زندگی مراجع روی می دهد)
• عوامل رابطه(تقویت کردن اتحاد درمانی مثبت )
• امید و انتظار(کمک کردن به امید مراجع)
• مدل و فنون(برگزیدن روش های موثر)